ROZWINIĘCIE:

Twórczość powinna służyć dobru, prawdzie, rozwojowi duchowemu i wzbogacaniu dziedzictwa narodowego. Ze środków publicznych nie mogą być finansowane przedsięwzięcia nie spełniające tych kryteriów.

W przestrzeni niezależnej twórczości komercyjnej oczywiście nie może być mowy o powrocie do cenzury czy do list dzieł zakazanych, ale pożądana jest rzetelna, obiektywna (niekomercyjna) akcja informacyjna na temat tego, które utwory służą dobru i rozwojowi człowieka, służą prawdzie i sprawiedliwości (przedstawiają dobro jako dobro, a zło jako zło), a które na odwrót – inspirują do zachowań niemoralnych (przedstawiając je w fałszywym świetle jako spełnienie wolności) lub godzą w wartości narodowe, są sprzeczne z prawdą, zafałszowują historię, spłycają wizję świata itp.

W tym celu można m.in. stworzyć i rozpropagować – zwłaszcza w szkołach – witrynę internetową (działającą pod patronatem Ministerstwa Kultury i Sztuki, Instytutu Pamięci Narodowej oraz Kościoła Katolickiego) zapewniającą rzetelną informację na temat:

• wartościowych (oraz szczególnie szkodliwych) filmów i książek wchodzących na rynek oraz już istniejących;

• twórców kultury i sztuki.

Należy podkreślić, że zaangażowanie w te prace Kościoła Katolickiego nie powinno stanowić podstawy do obaw o ograniczenie swobody wypowiedzi czy zawężenia wizji świata w wypowiedzi artystycznej.

Osobom sceptycznym w tym względzie można przypomnieć watykańską listę najwartościowszych filmów, na której znalazły się m.in. takie tytuły jak „Lampart” Luchino Viscontiego czy odważne autorskie dzieło Federico Felliniego – „Osiem i pół”.

Tytuły z tej listy nie mają nic wspólnego z ograniczonym moralizatorstwem, nie dają banalnych odpowiedzi na trudne pytania, a dotykają głębi człowieczeństwa, zagadki bytu, tajemnicy miłości, sensu cierpienia oraz zawiłych zagadnień moralnych. To uczta duchowa dla wrażliwego kinomana.

Takie właśnie tendencje – rozbudzające wrażliwość, poszerzające horyzonty i uwznioślające ducha – winny być propagowane w zdrowym społeczeństwie.