Najwyższym dobrem jest pacjent.

Gruntowna reforma służby zdrowia w oparciu o model belgijski (konkretne rozwiązania w kolejnych punktach).

Powołanie kilku konkurencyjnych funduszy ubezpieczeniowych wzajemnych (non-profit) i jednego funduszu publicznego (w miejsce NFZ).

Sukcesywne podniesienie budżetu służby zdrowia do ok. 10% PKB i uruchomienie dodatkowych źródeł finansowania.

Fundusze wzajemne zajmują się negocjowaniem stawek za usługi medyczne z lekarzami.

Duża autonomia szpitali, które działają na zasadzie non-profit.

Lekarze są samozatrudnieni i zrzeszają się w stowarzyszeniach stosownych do ich specjalizacji.

Podział systemu ubezpieczenia na ubezpieczenia „większego ryzyka” (obowiązkowe) i „mniejszego ryzyka” (dla chętnych).

Składki na ubezpieczenie zdrowotne obciążają zarówno pracodawcę, jak i pracownika.

Czynni zawodowo pacjenci współfinansują swoje leczenie.

Pacjent sam wybiera sobie lekarza, a kiedy potrzebuje skorzystać z pomocy specjalisty – nie potrzebuje skierowania.

Refundowanie leków w 5 kategoriach (z uprzywilejowaniem produktów krajowych).