ROZWINIĘCIE:

Powszechnie wiadomo, że od rozwoju nauki zależy nie tylko poziom cywilizacyjny danego społeczeństwa i państwa, ale również dobrobyt. Przykładem mogą tu być ścisłe powiązania nakładów na naukę z poziomem rozwoju gospodarczego takich państw jak USA (2,8%), Japonia (3,3%), Korea Południowa (4,4%) czy Izrael (4%) i Finlandia (4%). W UE średnia nakładów na naukę w relacji do PKB wynosi ponad 2%. W Polsce jest to poniżej 0,9%.

PO CO (?):

Jedynie poprzez zwiększenie nakładów można zapewnić harmonijny rozwój wszystkich dziedzin nauki – od podstawowych poprzez techniczne i medyczne, do społecznych i humanistycznych. Zwiększenie nakładów daje szansę na własne – polskie – projekty innowacyjne w gospodarce, a co za tym idzie na jej rozwój. Jednocześnie umożliwia „scientyfikację” (unaukowienie) społeczeństwa i tzw. refleksyjną nowoczesność (na gruncie nauk społecznych) oraz upodmiotowienie społeczeństwa, przejawiające się jego świadomym uczestnictwem w procesach cywilizacyjnych, ukierunkowanym na zachowanie fundamentów cywilizacji łacińskiej ujmowanych skrótowo w trójczłonowej formule: filozofia grecka, prawo rzymskie i wartości chrześcijańskie.

JAK JEST TERAZ (?):

Budżet państwa na rok 2016 przewiduje wydatki na naukę w wysokości 0,44% PKB (minimalny wzrost z 0,42% w roku 2015). Łączne nakłady na badania i rozwój (B+R) zwiększyły się w ostatnich latach (od 0,6% PKB w roku 2007 do 0,9% PKB w roku 2013), ale wciąż są niskie. Należą do najniższych w Europie i w zbyt dużym stopniu są finansowane ze środków publicznych. „Niski poziom publicznych i prywatnych nakładów na badania i rozwój oraz niska zdolność polskich przedsiębiorstw i instytucji badawczych do przełożenia inwestycji w konkretne innowacje, przyczyniły się do słabego wyniku Polski w rankingu unijnej tablicy wyników w zakresie badań i innowacji z 2014 r. (25. miejsce na 28)” (Dokument roboczy służb Komisji Europejskiej, Sprawozdanie krajowe – Polska 2015 r.).