ROZWINIĘCIE:

Narodowy Bank Polski, będący centralnym bankiem kraju, winien działać w oparciu o istniejący zapis Konstytucji R.P., art. 227, § 1: «Centralnym bankiem państwa jest Narodowy Bank Polski. Przysługuje mu wyłączne prawo emisji pieniądza oraz ustalania i realizowania polityki pieniężnej. Narodowy Bank Polski odpowiada za wartość polskiego pieniądza».

Konieczny jest powrót do realizowania tego zapisu w praktyce.

JAK JEST TERAZ (?):

„W Ustawie o NBP monopol banku centralnego Rzeczypospolitej Polskiej na emisję pieniądza (Art. 227. § 1. Konstytucji R.P., zdanie drugie) został zastąpiony: «wyłącznym prawem emitowania znaków pieniężnych» (patrz: Art. 4. ustawy). W ten sposób zapisem prawnym w akcie niższego szczebla uchylono zapis konstytucyjny: faktyczny monopol NBP na emisję pieniądza, gdyż gotówka; monety i banknoty, stanowią jedynie 13% środków rozliczeniowych funkcjonujących w polskim systemie finansowym, (stan: maj 2014, wg NBP).

Nie ma wątpliwości, iż konstytucyjny zapis dotyczący monopolu na emisję PIENIĄDZA, odnosi się do pieniądza rozumianego jak najszerzej, szczególnie zaś powinien uwzględniać emisję pieniądza w formie elektronicznej. Rzeczywisty monopol oznacza także wyłączne prawo do kreacji kredytu, który powinien być w pełni kontrolowany przez NBP, jako część składowa narodowej emisji pieniądza i polityki finansowej.

Zdanie trzecie Art. 227. C 1. konstytucji zostało natomiast – nie wiadomo dlaczego – zinterpretowane w Ustawie o NBP jako dbałość o «utrzymanie stabilnego poziomu cen i nazwane podstawowym celem działalności NBP». (Art. 3. § 1. ustawy). Tak oto rzeczywiście podstawowy, konstytucyjny cel NBP, jakim jest emisja pełnowartościowego pieniądza dla Polaków, został zamieniony w Ustawie o NBP na działania stabilizujące ceny. Warto zaznaczyć, iż działalność NBP mająca na celu stabilizację cen – bez monopolu na emisję pieniądza – jest ograniczona i nieskuteczna.

NBP jest zobowiązany do emisji polskiego pieniądza, zaniechał tego i wbrew Konstytucji R.P. oddał przywilej emisji (nazywając to «kreacją») bankom prywatnym. Uzasadnieniem dla takiej praktyki jest nadużywanie możliwości jakie daje art. 87, §1. art. 88 § 3. a szczególnie art. 90 § 1. oraz art. 91. § 2. i 3. Konstytucji:

«Art. 90, §1: Rzeczpospolita Polska może na podstawie umowy międzynarodowej przekazać organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach». […]

Jednak art. 89. § 1. Konstytucji R.P. daje możliwość wypowiedzenia ratyfikowanej umowy międzynarodowej ,m.in. z powodu nadmiernego obciążenia państwa pod względem finansowym (pkt 4).

Zapis artykułu 220. § 2, przed którym kapitulują najbardziej zagorzali zwolennicy zmian:

«Ustawa budżetowa nie może przewidywać pokrywania deficytu budżetowego przez zaciąganie zobowiązania w centralnym banku państwa»

można skorygować poprzez zmianę koncepcji budżetu: z zamkniętego na otwarty […].

Zasada monetyzacji wartości dodanej (wytworzonych dóbr konsumpcyjnych) nie ma nic wspólnego z pokrywaniem deficytu budżetowego.

Próg 3/5 deficytu budżetowego zapisany w artykule 216 § 5. Konstytucji R.P. utraci wówczas swoją dolegliwość.

Nowa koncepcja budżetu potwierdzona w ustawie eliminuje zjawisko nieuchronnego powstawania deficytu budżetowego, jak to się dzieje obecnie.

Te zapisy konstytucyjne są z zasady absurdalne i powstały na skutek działań międzynarodowych bankierów i uległości ówczesnych polskich pseudo-elit politycznych. Mają stanowić gwarancję konieczności zaciągania zagranicznych pożyczek [por. artykuł Roberta Brzozy „Jak Aleksander Kwaśniewski zrujnował Polskę?” – czytaj artykuł]. Nie powinniśmy ulegać sugestiom zawartym w tych zapisach. Trzeba je będzie zmienić w dogodnym czasie. Zmiana ustawy budżetowej, zasadna w swojej istocie, stanowi łatwiejsze obejście tych szkodliwych społecznie zapisów.

Podsumowanie: Nie ma potrzeby zmiany Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej dla realizacji Reformy monetarnej. Wręcz przeciwnie: Ustawa zasadnicza jest podstawą reformy".

(Jacek Andrzej Rossakiewicz, „NACJONALIZACJA PIENIĘDZY – walka o suwerenność monetarną dla Polski”; czytaj cały artykuł)