ROZWINIĘCIE:

„Dług rzekomy zrodził się w bankierskiej praktyce jako fałszywe zaświadczenie o posiadaniu kruszcu, głównie złota. Dług rzekomy zawsze był oprocentowany bowiem udawał dług rzeczywisty, a spłata papierowego weksla (wystawionego nawet bez kruszcowego pokrycia – pierwowzór bankowej rezerwy cząstkowej) miała być dokonana w złocie.

W XX wieku po demonetyzacji złota przez MFW (1976 r.) dług rzekomy zdobył światowy monopol, jako «pieniądz» fiducjarny oparty na złudnej wierze w uczciwość i użyteczność banków prywatnych, w tym FED i EBC. […]

Prawo do suwerenności politycznej i finansowej jest chronione prawem międzynarodowym, m.in. ustaleniami II Konwencji Haskiej z 1907 roku, do której włączono doktrynę Calvo-Drago. Doktryna ta […] zakłada niedopuszczalność uprzywilejowanej pozycji wierzyciela zagranicznego w państwie dłużnika, jak również zakaz interwencji państwa, którego obywatelem jest podmiot będący jednocześnie wierzycielem, w państwie dłużnika, w celu ściągnięcia jego wierzytelności. Cudzoziemcy podlegają prawu danego państwa tak samo jak jego obywatele i spory ich dotyczące muszą być załatwiane przez lokalny system sprawiedliwości. […]

Długi rzekome, jako dublowanie prawa własności do wypracowanego majątku, nie muszą być spłacane.

Podobnie sprawę długów traktuje CADTM [Komitet na rzecz Anulowania Długu Trzeciego Świata] oraz Eric Toussaint – ekonomista, rzecznik CADTM i koordynator Komisji Audytu Greckiego Długu (od 24 marca 2015 roku), który wyróżnia cztery kategorie długów, które nie muszą być spłacane:

• dług bez legitymacji: to dług. który został zakontraktowany nie respektując interesu ogólnego i tylko dla korzyści określonej wąskiej grupy ludzi;

• dług nielegalny: dług, który został zaciągnięty bez stosowania reguł prawnych przewidzianych ustawami;

• dług ohydny: dług, który powoduje, że jego spłacenie doprowadzi do łamania podstawowych praw ludzkich;

• dług nie do zniesienia: dług, który powoduje, że władza danego kraju nie może już respektować podstawowych praw ludzkich.

Wszystkie cztery kategorie długu wyróżnione przez Erica Toussaint to pochodne długów rzekomych – wg naszej nomenklatury. «Dług rzekomy» to określenie szerokie, które dotyczy struktury obecnego systemu finansowego. System ten może być zmieniony wraz ze zmianą wadliwego ustroju monetarnego, narzuconego narodom przy użyciu podstępu.

Uwolnienie Polski i świata od długów rzekomych powinno być celem elit intelektualnych wszystkich narodów. Polski wkład w to dzieło już jest znaczący, gdyż to właśnie w Polsce sformułowane zostały zasadnicze tezy «ekonomii obywatelskiej» oraz właściwe uwarunkowania «ekonomii pozytywnej»”.

(Jacek Andrzej Rossakiewicz, „NACJONALIZACJA PIENIĘDZY – walka o suwerenność monetarną dla Polski”; czytaj cały artykuł)