ROZWINIĘCIE:

System ubezpieczenia społecznego obejmuje:

• opiekę zdrowotną;

• renty;

• emerytury;

• zasiłki rodzinne;

• zasiłki dla bezrobotnych;

• zasiłki na wypadek choroby zawodowej i wypadku przy pracy.

Celem jest stworzenie systemu możliwie prostego i taniego, a jednocześnie w pełni transparentnego, umożliwiającego łatwą kontrolę społeczną.

Podstawą proponowanego systemu ma być bezwarunkowy dochód podstawowy (patrz poprzedni punkt programu) oraz system AURO (patrz kolejne punkty). Dodatkowo należy rozważyć wspomagającą budżet działalność kilku nadzorowanych przez państwo towarzystw ubezpieczeń wzajemnych (non-profit) oraz jednego funduszu publicznego (w miejsce ZUS i OFE).

JAK JEST TERAZ (?):

O ile na przykładzie ZUS-u można powiedzieć, że monopol państwowego systemu ubezpieczeń, pozbawiony zdrowej konkurencji, nie jest rozwiązaniem dobrym, o tyle na przykładzie OFE można stwierdzić, że oddanie tego sektora w ręce prywatne, bez skutecznego nadzoru państwa, jest bardzo niebezpieczne. Potwierdza to prof. Jerzy Żyżyński: „system kapitałowy OFE to zły, wręcz haniebny, eksperyment przeprowadzony na organizmach słabych państw, w krajach o słabym systemie ekonomicznym i niedojrzałej demokracji, gdzie łatwo jest przy pomocy nachalnej propagandy oszukiwać obywateli. […] Osią tego nowego systemu jest totalna dezinformacja sterowana przez grupy interesów – jak wiadomo najlepszy interes to zarabiać na obracaniu cudzymi pieniędzmi” („O co chodzi z tym OFE?” – czytaj cały artykuł). Podobne opinie wyraża pani prof. Leokadia Oręziak, zaproszona w 2014 r. przez rząd Chile jako ekspert ds. ubezpieczeń (czytaj wywiad z panią profesor).